Een blog op Bonairiaans tempo!

Lieve allemaal, Daar waren we weer! Na een lange tijd zijn weggeweest nu weer een nieuwe blog. De bedoeling was natuurlijk om ons avontuur hier te documenteren, maar nu we hier al een poos zitten voelt het minder als een avontuur maar gewoon als ons leven en ons thuis. Dus voelt schrijven ook niet altijd meer zo interessant, want je leeft en je woont en je werkt en dat doet iedereen. Maar als je dan vervolgens kijkt wat er in de afgelopen 4 maanden allemaal weer gebeurd is, dan zijn er eigenlijk voldoende avonturen waar ik nog iets over kan vertellen. Dus bij deze, komt ie. Ik was de vorige blog geëindigd in begin 2024, we waren toen net weer een weekje terug uit Nederland en er kwam een piekperiode van drukte aan voor mij, zoals altijd in het onderwijs, in januari. Gelukkig leven we met lekker weer en veel buiten, dus konden we lekker voor die tijd nog eventjes rondjes scooteren en een duikje maken. Wat een leven, hè?

Vlak voor deze drukte kreeg ik nog bezoek in mijn klas. Marion, mijn docent van de deeltijd PABO in Eindhoven, ging met haar man op vakantie naar Bonaire en via de sociale kanalen hielden we contact. Zij wilden natuurlijk graag eens op school langskomen, dus dat spraken we af. Leuk om zo na je studie te kunnen laten zien waar je terecht bent gekomen, wat je hebt meegenomen, en te bespreken waar Bonaire nu echt van verschilt met Nederland. Het was erg gezellig, dank je wel voor het langskomen!

Ook vierden we in januari de verjaardagen van Demi en Noortje met een heuse Snekkietoer (voor wie niet onthouden heeft wat dat is: Snekkies zijn (voornamelijk Chinese) barretjes aan de weg waar je voor kleine prijsjes drankjes kan doen of Chinees kan eten. Een beetje de snackbar zoals wij hem kennen, maar dan met Chinees). We werden meegenomen met een busje en langs verschillende plekken gereden. Het was een ontzettend leuke (en kleurrijke, zie al deze foute blousjes) avond!

De periode daarna, was weer even een mindere. Op maandag 29 januari stond ik op en was ik zo goed als klaar om naar werk te gaan toen ik ineens een hele hoge piep hoorde in mijn oor en ook mijn zicht wegviel. Ik heb in een soort paniek Coen een aantal keer geroepen en ben richting bed gelopen, eenmaal daar ging mijn lampje even uit. Ik had weer een epileptische aanval. Coen heeft 112 gebeld en toen ik weer zo goed als bij was, vond ik de situatie heel spannend. Je moet je voorstellen; ik wist niet wat er was gebeurd, Coen liep nerveus op en neer en ineens rijdt er een ambulance voor je huis en wordt je door twee onbekenden in je slaapkamer gecheckt. Erg overweldigend allemaal als je geen idee hebt waarom. Gelukkig was ik op dat moment weer voldoende aanspreekbaar en keerde langzaam de rust weer een beetje terug. Omdat ik gestopt was met medicatie was het advies toch weer te beginnen, dus heeft Coen voor mij een bezoekje apotheek gedaan. Ik ben twee dagen thuis gebleven omdat die aanvallen fysiek altijd veel impact hebben; veel slapen en uitrusten dus. Vanaf toen begon de ellende weer; medicatie opbouwen, maar vooral; niet rijden. Dus ik was weer compleet afhankelijk van Coen, van collega's, van vrienden. En op een eiland waar je niet zoveel plant en zonder vervoer niet echt ergens komt, heel vervelend. Gelukkig was de dienstdoende neuroloog bij mijn eerste bezoek heel meedenkend en vriendelijk, waardoor het advies 'slechts' 3 maanden niet rijden werd. In Nederland was dat naar alle waarschijnlijkheid 2 jaar geweest. Verder heb ik niet veel na het bezoek aan de neuroloog een EEG laten doen. Dan krijg je een mutsje met elektroden op je hoofd en meten ze je hersenactiviteit. Uit dit onderzoek kwam dat er wel wat afwijking te zien was, maar te weinig voor de stempel epilepsie. Wel achten ze de kans aanwezig dat die afwijkingen groter zouden kunnen worden na te weinig slaap of andere triggers als stress, waardoor er dan wel sprake zou kunnen zijn van epilepsie. Voor het behandelplan is het verder alleen niet relevant dat volledig uit te zoeken, dus lieten we het hier bij. (Alvast een update: Inmiddels gaat het gelukkig weer prima met mij, de medicatie geeft geen bijwerkingen en ik rij ook weer lekker zelf rond (stiekem ook al wel weer iets langer dan het advies). Hopelijk blijft dat nu gewoon zo!)

Over naar de weer wat leukere dingen! Coen's eigen praktijk loopt vanaf november en dat gaat eigenlijk heel goed. We hadden natuurlijk goede hoop, maar dat het zo zou lopen als dat het goed is eigenlijk boven verwachting. Veel mensen weten hem via via, via Facebook of met het telefoonnummer op onze auto wel te bereiken, dus dat is top! Verder is Coen begin februari in gesprek gegaan met de grootste praktijk hier op het eiland: Fysio di Bario. Lang geleden, voor we hier kwamen wonen, heeft Coen hier al eens gesolliciteerd, maar dat liep op niks uit. Maar nu heeft de eigenaresse contact gezocht en willen ze Coen voor een aantal uur per week inhuren op percentagebasis. Dat is natuurlijk top, want dat zijn weer extra uren. Voor Coen dubbel fijn, want net zoals in Nederland werken de praktijken ook met zorgcontracten. Coen kan (omdat men vindt dat hier voldoende contracten afgegeven zijn) geen zorgcontract krijgen op het moment, dus mensen die verzekerd zijn moeten bij hem alsnog zelf betalen of overstappen naar een andere therapeut. Maar nu hij ook bij Fysio di Bario uren kan maken, kan hij ook mensen daar mee naartoe nemen zodat hun behandelingen wel vergoed worden. Eigenlijk precies wat hij graag wilde bereiken bij zijn vorige werkgever, maar waar dat zo mis liep, lukt dus nu wel bij deze praktijk. Een hele fijne stap! Ook hebben we begin april de hele administratie met z'n tweetjes bijgewerkt en werden de eerste kwartaalcijfers duidelijk. Dat staat er prima voor! Coen heeft een accountant voor wat extra ondersteuning, maar het ziet er allemaal goed uit! Verder heeft hij op dit moment nog verschillende contacten waarmee hij hoopt in de toekomst een samenwerking uit te bouwen, zoals de mentale gezondheidsorganisatie hier en ook zijn zijn lessen op het MBO net afgelopen waar hij het erg naar zijn zin had. Tot nu toe gaat dit dus allemaal top en hopen we vooral dat het lekker zo door gaat!

Verder waren ook Lianne, Dennis en Jordy op het eiland om vakantie te houden. Lianne is mijn oude buurmeisje van het Hellingpad in Haskerdijken, dus toen zij hier waren hebben we ook even wat gedronken en bijgekletst. Heel gezellig!

Verder mocht Coen na de mislukte vispogingen met Pieter en Lars en papa en Jacqueline, nog een keertje mee op de visboot. Nu was ik toch ook wel eens benieuwd, dus ik mocht ook mee. Om 5 in de ochtend vertrokken we vanuit de haven. Pikkedonker nog, behalve alle sterren, dat was een mooi begin van de trip! We voeren een heel eind en door de gedraaide wind van de week ervoor was het een bumpy ride. Ik ben niet gauw zeeziek, maar ik ben deze ochtend (net als Coen en als de captain) best wel even misselijk geweest. Een klein tonijntje kwam de boot in, maar de meest bijzondere ervaring was toch wel dat Coen en Arjen bijna driekwartier zijn bezig geweest met één vis, die absoluut de boot niet in wilde. Iedere meter die werd ingehaald, trok deze vis toch binnen een paar seconde weer 10 meter lijn naar beneden. Uiteindelijk resultaat was ook geen vis helaas, maar volgens Arjen moest hij wel een kilo of 15 geweest zijn. De gok wat voor vis? Waarschijnlijk een yellowfin tuna of een reefshark. We zullen het nooit weten..

Half februari was de carnaval ook weer aangebroken. Ik kon nog steeds nergens zelf heen, maar had wel vakantie. Gelukkig veel lieve mensen die me konden halen en brengen. Zo zijn we deze week natuurlijk naar de carnavalsoptocht in Playa geweest (met mijn collega's op de foto, echt zulke mooie pakken!!) en ook nam Sophia mij mee op sleeptouw om een stuk te gaan wandelen en Anneke voor een drankje bij het strand. Zo kwam ik mijn week wel weer door! Coen moest natuurlijk gewoon werken.

Verder hadden we natuurlijk ook nog project boot. Kleine recap: we hadden een boot, die zonk af na 3 weken, reden onduidelijk, en ligt sindsdien op de kant bij Sandra en Luti, bekenden van ons die veel verstand hebben van boten, ze repareren en ook verkopen. Na lang wikken en wegen (en het missen van een boot) had Coen het idee opgevat om met een bekende de boot te gaan poyesteren en aan te pakken, een nieuwe motor te bestellen en een nieuwe ophanging te laten maken. Geen goedkoop project. Op de dag dat we de boot wilden gaan halen, bleek half Playa afgezet te zijn voor carnaval dus werd dat door onze bekenden afgeraden er mee te gaan rijden. We bespraken Coens plannen en wat dan de juiste keuze zou zijn. Tot Sandra vrij casual in het gesprek zei; ja, je kunt in je boot gaan investeren en hopen dat alles (qua stabiliteit/ligging) goed uitpakt, of je zou eventueel met iets meer geld een boot kunnen kopen die af is en goed is, zoals deze. En toen wees ze exact naar de boot naast Coens boot. Gewoon uit interesse vroegen we wat dingen over die boot. Coen was allesbehalve enthousiast eerst, maar het was wel een veiligere keuze. Na heel lang wikken en wegen en twijfelen en doorrekenen en bespreken (want ja, er zit ook nog een huis in de planning) hebben we Sandra gevraagd nog eens voor ons te kijken of er nog wat van de prijs af kon. Uiteindelijk is dat gelukt en hebben we voor een hele goede een nieuwe boot! Onderstaand de aanwinst.

Er moest nog e.e.a. aan gebeuren aan servicebeurt en schoonmaak, dus meteen meenemen ging niet. Dat geeft ons ook tijd om een ligplek te zoeken, want die zijn momenteel schaars. Gelukkig is dat inmiddels met een tijdelijke plek gelukt en kunnen we daarna hoogstwaarschijnlijk door naar een andere plek. As we write is de boot nog niet ter water maar we verwachten deze week bericht! To be continued dus..

Begin maart moest er natuurlijk ook nog een feestje gevierd worden, Coen werd op 9 maart 30. Dus op vrijdagavond de kroeg in om om 00:00 lokale tijd toch allemaal een verjaardagsliedje te zingen. Wat Coen nog niet wist (en ja, hij had het al wel geraden, maar hij probeerde van alles te raden want hij 'had het gevoel dat er iets aan zat te komen', dus eigenlijk telt het niet), is dat zijn vader Rob deze kant op was gekomen om dit feestje mee te vieren. Superleuke verrassing, echt heel gezellig! Hij was toch wel een beetje van zijn stuk gebracht.

Op zaterdag vierden we dit nog eventjes dunnetjes over met een beachparty, wel lekker Hollands in een kringetje en verder hebben we de dagen naast werk (en ik ook ziek zijn, want; griep) proberen te vullen met gezellige momenten samen!

Verder kreeg Coen bij Fysio di Bario eind februari een spannende vraag van een collega: ik heb iets leuks en je moet eigenlijk binnen 10 minuten beslissen. Wat het was? Het nationale voetbalteam van Bonaire had een oefenwedstrijd in Washington en Coen mocht mee als fysiotherapeut van het team! Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen. Na een goed gesprek over voorwaarden en verwachtingen werd het dan definitief: Coen gaat naar Washington!

Voor die tijd moest er nog van alles geregeld worden, spelers die wel of niet mee kunnen/ mogen vanuit Nederland ivm blessures, materialen inkopen, kleding passen en trainingen bijwonen. Op maandagmiddag vertrekken ze met veel bekijks vanaf de airport, om via Atlanta naar Washington te vliegen. Dat loopt al meteen niet helemaal vlekkeloos; de aansluiting wordt gemist, waardoor er in etappes door de selectie van Atlanta naar Washington wordt gevlogen. Voor Coen betekende dat een nachtje Atlanta en op dinsdagochtend naar Washington. Eenmaal daar deelt hij een kamer met de fotograaf die mee is. Het is een leuke groep en Coen vermaakt zich goed. Op woensdagavond is het dan zo ver en speelt het team tegen El Salvador in het United DC stadion (waar 20.000 mensen in passen). Bonaire heeft nog nooit punten gepakt tegen een midden/zuid-Amerikaans elftal. Door een grote fout in de defensie van El Salvador wordt het 1-0 voor Bonaire en uiteindelijk wordt er 1-1 gelijk gespeeld. Een gelijkspel voelend als een overwinning. Diezelfde nacht wordt het goed gevierd (met veel Amerikaanse fastfoodketens, want ja, dat heb je hier niet) en wordt de groep weer richting vliegveld gebracht. Op donderdag wordt de groep enthousiast onthaald op de airport en kan ik Coen ook oppikken. Hij heeft tijdens de wedstrijd zo'n 3x het veld op mogen rennen als fysiotherapeut en daar zijn ook foto's van! Volgens Coen was het een geweldige ervaring. De bedoeling is nu dat er een verdere samenwerking op gang gebracht gaat worden, zodat Coen de volgende keren ook mee kan, zoals bij de cupwedstrijden en mogelijk ook toernooien waar Bonaire aan mee wil doen. Maar ook voetballers hier die bij hem terecht kunnen met blessures. Ook zijn er al lokale clubs geïnteresseerd om met Coen te gaan praten, dus wie weet komen er mooie samenwerkingen uit!

In diezelfde week had ik het rijk dus voor mij alleen, hier bleef het verder rustig. Wel had ik een uitje met mijn klas, naar het strand vanuit STINAPA. Leuk om zo de kinderen ook wat te leren over natuur, geslaagde les! En ook wel heel leuk (en nieuw voor mij!): sinds eind februari tot midden mei heb ik een stagiaire, dus zij kon ook mee als ondersteuning.

Op zondag 24 maart ben ik het TUI vliegtuig gaan onthalen omdat Lisa en Martine mij kwamen opzoeken! Wij kennen elkaar van de middelbare school en zij zijn beide niet buiten Europa geweest eerder, dus ik vond het superleuk dat ze me kwamen opzoeken. Ik moest hierna nog drie dagen werken, maar daarna had ik paasvakantie! Zij hebben zelf het eiland eerst een paar dagen ontdekt en daarna zijn we een weekje overal en nergens geweest om alles te zien en te doen wat Bonaire te bieden heeft. Het was echt een superleuke en gezellige week! Hieronder wat sfeerbeelden. Thanks Martine, voor het leuke filmpje!!

Na het bezoek van Lisa en Martine heb ik zelf nog een paar vakantiedagen gehad voor ik weer moest beginnen met werken. Daarna werd het ook weer wat drukker op school, ik had een afscheid in de klas (een kind dat van het eiland af ging verhuizen) en ook de 10-minutengesprekken stonden weer gepland. Verder heb ik onlangs contact gehad met het bestuur omdat het einde van dit schooljaar mijn tweejarig contract erop zit. Omdat we hier eigenlijk nog steeds helemaal prima zitten heb ik met het bestuur kunnen regelen dat ik per volgend schooljaar een vast dienstverband heb! Daar ben ik natuurlijk super blij mee, want dat geeft ons in combinatie met Coens wisselende inkomen nog wat meer zekerheid.

Uiteindelijk was ik natuurlijk ook nog jarig einde deze maand, dus dat hebben we ook nog gevierd. Ik werd op dinsdag 23 april toegezongen door drie klassen en in mijn klas ontzettend verwend. We hebben in de ochtend spelletjes gespeeld in de klas en na de ochtendpauze hadden we Koningsspelen! Natuurlijk met spelletjes maar ook met waterpret, want het is hier al gauw heel warm. De juf moest natuurlijk ook even mee naar boven (helaas, geen foto's van, sorry!). Na schooltijd ben ik met wat vrienden een ijsje gaan halen bij de ijssalon en in de avond ben ik met Coen lekker uit eten geweest! Prima verjaardag zo. Op woensdag hebben we na de ochtendpauze in de klas mijn verjaardag 'echt' gevierd met een traktatie en daarna zijn we buiten gaan spelen in het parkje bij school. Picknickkleden, spelletjes, ranja, het was supergezellig!

Afgelopen weekend was hier natuurlijk ook Koningsdag en dat werd gevierd met een floatparty: tussen de boulevard en een rij aan bootjes is dan plek om met je opblaasfiguur lekker in de zee te dobberen met muziek vanaf de kant. Om mijn verjaardag met vrienden nog even goed te vieren hadden we iedereen uitgenodigd een goede bodem te komen leggen met een lunch bij ons thuis. Dat was heel gezellig en ook toen ben ik erg verwend. Daarna zijn we richting de zee gegaan, geen eigen foto's want de telefoons lagen veilig droog thuis haha!

En nu schrijf ik deze blog op een vrije woensdag, want de afgelopen dagen heb ik lang weekend. Maandag was het Antesala, de kinderoptocht, want gisteren was het Dia di Rincon, het grootste jaarlijkse feest op Bonaire. Net als met carnaval een grote optocht met culturele kleding en dans, dit maal dwars door Rincon en met heel veel muziek, eten, drinken en gezelligheid. Hier zijn we gisteren ook even wezen kijken. Prachtig altijd, die kleding. Collega's vroegen me al of ik volgend jaar niet mee wil doen, ik heb gezegd dat ik er over na ga denken.

Nou, nu zijn jullie volgens mij weer aardig op de hoogte van onze bezigheden en zaken die spelen, op nog eentje na: het huis. Inmiddels betalen we vanaf oktober ongeveer onze hypotheek en zouden we per 1 april de oplevering hebben, maar het is en blijft natuurlijk Bonaire.. Alles is vertraagd, onze buren die al ruim voor ons een oplevering hadden moeten hebben, hebben hem nog steeds niet en er is bijvoorbeeld nog steeds geen stroom. Wel is er echt vooruitgang en begint ook ons blok steeds meer op een huis te lijken. Inmiddels is het pleisterwerk af, zijn de vloeren en de keuken/ badkamermeubels gestort en wordt er als het goed is deze week gestart met het pooldeck. De bedoeling was (na onze ingebrekestelling) 1 juni nu een oplevering, maar we hebben deze week te horen gekregen dat de partij kozijnen voor ons huis is gestolen, aldus de leverancier. We zitten nu in de wachtstand of we het daarom niet meer gaan redden voor 1 juni, maar hebben vooralsnog nog niets gehoord. Gelukkig hebben we hier niet opgezegd vanaf 1 juni, maar twijfelen we onze huisbaas te vragen nog wat langer te kunnen blijven, voor de zekerheid. Hieronder wat plaatjes van de vooruitgang tot nu toe! We zijn regelmatig op de bouw om mee te kijken, te bespreken hoe we wat precies willen en om de voortgang te bekijken. Ook zijn we inmiddels druk bezig met het uitkiezen en bij elkaar puzzelen van inboedel, want we huren nu natuurlijk gemeubileerd. Het wordt wel steeds mooier, we kijken er echt naar uit. Maar welk moment het precies af is, dat blijft de vraag. Dus nogmaals, to be continued..

Dat was hem dan weer, hopelijk iedereen zo weer een beetje op de hoogte! Liefs van hier en tot de volgende update! Coen & Wyke