Toen eenmaal duidelijk was dat Coen en ik naar Bonaire zouden vertrekken was dit toch wel een veel gehoorde vraag. Logisch, want er gaat natuurlijk wel het een en ander aan vooraf, bij het maken van zo'n keuze. Het zaadje van dit plan werd geplant ergens in het voorjaar. Met de nodige frustraties over aanwezige studieleningen, ontbrekende hypotheekmogelijkheden zaten wij, twee mid-/eind twintigers, toch regelmatig te filosoferen over de toekomst. Een huis kopen gaat niet, voor sociale huur zouden we teveel verdienen en particuliere huurprijzen rijzen de pan uit, om nog maar niet eens te spreken over allerlei salariseisen die daarbij komen kijken.. Daarnaast had corona er voor gezorgd dat ik, laat ik voor mezelf spreken, toch minder van de wereld heb gezien dan dat ik het liefst gewild had. Met in gedachten nog die toffe reis van vier jaar terug, waarop ik Coen ook leerde kennen, stond voor een langere periode Nederland verlaten eigenlijk nog wel op mijn lijstje. Maar aan de andere kant; die wel begeerde reis naar Australië om onze campertrip af te maken zou alleen nog maar meer geld van het spaarpotje af snoepen en dus werd dat plan ook maar weer in de ijskast gezet. Ergens tussentijds gaan werken was een optie, maar in Australië had je met een working permit ook niet zoveel mogelijkheden qua banen en full time boerderijwerk was nu ook weer niet echt de droom.. Maar: wat dan wel..? Coen liet al vlot weten dat hij het liefst toch wel als fysiotherapeut aan de slag zou gaan, ook in het buitenland. Maar dat de taal daarbij wel eens een probleem zou kunnen worden. Voel je hem al aankomen..? What about de Antillen? De optie bespraken we op een doordeweekse dinsdagavond onder het eten, maar dat was het dan ook wel. Tot Coen, zo'n week later, op 10 maart ineens appte: "Kijk eens wat er nu op mijn LinkedIn voorbij komt?" Een vacature, voor een fysiotherapeut, voor de BES-eilanden, met als locatie daaronder Bonaire. Toeval, of toch afluisterapparatuur in telefoons? Met de gedachte 'proberen kan altijd', nam Coen contact op. Aanvankelijk was het idee dat Coen eerst een baan zou vinden en ik op basis daarvan iets ging zoeken. Mijn voorkeur lag wel bij het onderwijs, maar tijdelijk voor zo'n avontuur werken in een andere branche vond ik ook geen probleem. Toch ging ik in afwachting van Coen's sollicitatie ook eens op zoek naar banen op Bonaire. Wat bleek? Ook in het onderwijs zochten ze daar mensen. Het lokale schoolbestuur had een algemene vacature waarin ze vroegen naar meerdere leerkrachten voor volgend schooljaar. Ook ik schreef een brief en nam contact op. Helaas voor Coen bleek de vacature waarop hij gereageerd had niet op Bonaire, maar op Saba. Saba is een eiland met nog geen 2000 inwoners en dat leek ons toch wel erg klein. Jammer, maar helaas. Desalniettemin had ik ook vlot mail terug; of ik op gesprek wilde komen eind april. Een delegatie van de school was dan in Nederland en gebruikte deze periode ook om de gesprekken te voeren. Daarnaast wilden ze graag voor dit gesprek een filmpje ontvangen waarin ik iets over mezelf vertelde. Het gesprek gevoerd in Nederland (in Ochten, of all places..!) en het filmpje werden positief ontvangen en een tweede gesprek was aanstaande. Dit gesprek voerde ik eind mei met de bestuurder van de scholengemeenschap en met de directeur van de betreffende school. Het zou gaan om een baan in Rincon, een plaats waar veel locals wonen aan de noordkant van het eiland. Het plan was daar een groep 1-2 en insteken op de Nederlandse taal. Inmiddels al weer een achterhaald plan, maar dat vertel ik later nog wel..
Een baan dus, in het onderwijs. Maar: ik moest nog afstuderen. En: Wat gaan we doen nu de rollen zijn omgedraaid? Coen had nog geen baan en ik wel. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om mijn laatste 70 studiepunten aan portfoliowerk (waar ik gelukkig overal al beginnetjes voor had!) in te leveren en studeerde ik na drie jaar deeltijdopleiding af aan de PABO. Toen werd het echt: Gaan we dit doen? We besloten de sprong te wagen: ik zou begin augustus richting Bonaire gaan, Coen zou zijn baan als fysiotherapeut tot en met december aanhouden en daarna ook deze kant op komen om werk te zoeken. Wij gaan dus emigreren!
Maar toen kwam meteen ook de vraag: Hoe doe je dat eigenlijk, emigreren..?
Comentários