Bonochi vanuit Bonaire! Inmiddels zitten we al weer in februari, is Coen al een ruime maand hier en is deze blog schrijven de most challenging tot nu toe, fysiek gezien haha. Maar daarover later meer! Op 16 januari was het Coens eerste dag. Hij was al een paar keer langsgeweest, dus het was niet helemaal nieuw-nieuw meer, maar nu begon wel het echte werken! En als we een recap doen naar nu vindt Coen zijn werk erg leuk tot nu toe. De agenda moet nog wat voller komen om zo nog wat meer uren te kunnen gaan maken, maar het zijn prettige collega's, leuke patiënten en inmiddels liggen er ook al allerlei andere kansen. Zo was er al de vraag of Coen niet ook eventueel op Saba zo nu en dan zou kunnen werken, Bon Bida heeft ook op dat eiland een aantal patiënten waarvoor er een fysiotherapeut eens in de zoveel weken een paar dagen naar Saba vertrekt. Natuurlijk een mooie kans om nog iets meer van de omgeving hier te kunnen zien, dus daar zei hij geen nee tegen. Daarnaast is Coen gevraagd of hij eventueel een lessenserie zou willen komen geven op het MBO Bonaire, aan een groep studeren Sport en Bewegen, rondom massages en algemene theorie. Ook dat is inmiddels in gang gezet. Een hoop variatie qua werk op deze manier: Bonaire, Saba, lesgeven, maar ook locals onder behandeling of Amerikanen (vaak op leeftijd) die hier overwinteren of de dure gezondheidszorg in The States te ontlopen. Behalve Nederlands dus ook een hoop Engels en soms handen- en voetenwerk met Spaanstalige- of Papiamentusprekende patiënten. Geen reden om je te vervelen dus, het bevalt hem allemaal erg goed! Na Coens eerste werkdag zijn we even langs mijn/ons oude studiootje gereden, aan de Kaya Oktaaf. Yannick, de buurjongen had laten weten dat er nog wat post voor ons lag. Onder andere een brief over de voertuigenbelasting die voor april betaald moet worden, maar ook Nederlandse post van mijn grootste vriend: de belastingdienst. Al voor de kerst had ik post gekregen met de vraag of ik nog een toeslag terug wilde betalen (ik vertrok begin augustus, maar de maand augustus was al betaald). Of ik dat binnen twee weken kon doen, anders kwam er een aanmaning en een bedrag bij. Geen probleem hoor, maar wel als de datum van twee weken al verstreken is van het moment van post ontvangen. De nieuwe aanmaning lag dus in de bus, een stukje duurder dan de eerdere brief die inmiddels al betaald was. Een mailadres hebben ze niet, bellen kost de hoofdprijs, dus gelukkig was pap zo lief me even te helpen. Na veel gedoe hebben we inmiddels een machtigingsbrief verstuurd, zodat pap de volgende keer hopelijk wel op tijd mijn brieven ontvangt, mocht het nodig zijn. Op dinsdag is Coen gaan beachtennissen. Anneke deed dat al langer en vroeg of hij mee wilde doen aan het spelen van de gemengde league. Maar dan moet er natuurlijk wel eerst geoefend worden! Dus dat was een dinsdagavond vulling voor Coen. Ik ben door Paula opgehaald, wij hebben samen gezellig wat gedronken bij Karels Beach Bar. Zij vertrekt op donderdag, dus wel gezellig dat dat nog even kon. En natuurlijk Kaya Oktaag-like, zaten we met een spelletje op het terras. Erg leuk!
Donderdag 17 januari heb ik weer eens bijgekletst met Danielle via de telefoon. Lastig vind ik dat wel, dat tijdsverschil. Het is gauw al avond hier dat ik daar aan denk en dan ligt Nederland al weer op een oor. Gelukkig hadden we nu eens beide tijd, fijn om zo toch nog een beetje bij te houden hoe het daar is en elkaar wat bij te praten. Na het belletje stond Paula op de stoep. Wij kochten haar scooter over nu ze vanavond vertrok en reden vervolgens met haar naar het stagehuis waar ze nu in woonde om haar koffer te halen. Vanuit daar reden we naar Stoked, de rode bus met goedkope en lekkere burgers, bij Te Amo beach, toch wel een beetje traditie als je gaat inmiddels. We maakten nog een laatste groepsfoto en brachten haar daarna naar de airport. We spraken af elkaaar in Nederland zeker nog eens op te zoeken!
Op vrijdag konden Coen en ik dan eindelijk apart van elkaar op pad, nu we ook een scooter hadden. Wel fijn, dan ben je niet zo afhankelijk van elkaars werktijden en konden we beide flexibeler zijn. We spraken af met Anouk en Lenneke (een vriendin van Coen van zijn masteropleiding) voor een vrijmibo bij The Beach, waar we mijn favoriete sangria dronken. Het was erg gezellig! Later haalden we met Lenneke samen nog pizza's en aten we die bij ons thuis op, goed begin van het weekend zo! Aan de foto zie je hoe zwaar weekend vieren hier is haha.
Op zaterdag had Coen afgesproken met Lenneke om de Brandaris, de hoogste berg van Bonaire, te beklimmen. In eerste instantie zou ik mee, maar ik merk dat de anti-epileptica hun tol begonnen te eisen. Ik was van een aantal jaar geleden al bekend met de medicatie en voelde me er toen al niet zo top door, maar toen speelde er zoveel dat ik niet goed wist waar het aan lag. Inmiddels is me wel duidelijk dat ik toch vrij veel last heb van de medicatie: heel snel vermoeid, kort lontje, prikkelbaar en vooral ook veel last van negatieve emoties (nergens zin in, je down voelen, overreageren). Gelukkig staat er al een afspraak met de neuroloog gepland, dus dan ga ik dat zeker voorleggen. De klim was een succes, het was een mooi stuk aldus Coen. Gelukkig hadden ze er mooi weer bij. Helaas viel er op de terugweg wel wat regen, dus het werd glad en een beetje oppassen. Maar dat kwam ook allemaal goed! Ik lag uiteindelijk lekker te chillen bij het zwembad, dat was opzich ook wel helemaal prima.
Na het beklimmen van de Brandaris zijn we met Anouk, Lenneke en Junior (de relatie van haar moeder) samen wat wezen eten. Erg gezellig! Op zondag hadden we een relaxte dag thuis. Ik was nog steeds niet helemaal in mijn hum en het was ook geen mooi weer dus mooi tijd voor klusjes in het huis. Met hobby's als duiken, kiten, zwemmen, zee en strandbezoekjes loopt je in een aantal dagen bergen zand en troep het huis in. Gelukkig zijn we met z'n 2en zo klaar, lekker degelijk wel! Coen controleerde tevens de post, daar zat een leuk kaartje in. Het heeft vast even geduurd, maar nog bedankt Pieter, Chantal & Lars! Daarnaast had ik vorige week ook eindelijk mijn sinterklaascadeautje (verstuurd al vroeg in novemeber) binnen, nog bedankt pap!
Tussentijds zijn we nog even naar Playa gelopen om daar een stukje voetbal te kijken. Lekker hoor, vanuit waar we nu wonen loop je zo via de kust, langs de cruisseschepen zo naar het centrum. En dat water, dat blijft echt fantastisch.
Aan het einde van de dag zijn we met Lenneke nog even wezen snorkelen in het zuiden van het eiland. Ze had daar al twee keer dolfijnen gezien, dus wij hielden hoop dat wij ze ook eindelijk zouden spotten. Het waaide alleen flink en het was best bewolkt dus helaas hebben we niet zoveel gezien en ook geen dolfijnen. We keken de zonsondergang, bestelden een pizzaatje en toen was het weekend weer voorbij! Op maandag was het dan weer tijd voor de werkweek. Vol goede moed ging ik weer op pad op mijn scooter. Het had in de nacht behoorlijk geregen, dus het was een beetje plassen omzeilen. Coen vindt de scooter al helemaal niets, levensgevaarlijk aldus hem. Maarja, met een zonnebril op met je hoofd in de wind op zo'n ding een beetje rondtouren op een tropisch eiland vind ik er toch wel bij horen. Helaas kreeg Coen deze ochtend wel een beetje gelijk. Een beetje knullig, maar op een T splitsing waar ik afrem, slip ik met mijn achterwiel toch een beetje weg op de natte, modderige, olie-achtige weg door de regen. Resultaat: omvallen met bijna geen snelheid, op mijn knie, kin en voortand. Genant vond ik het. Ik werd door een meneer geholpen die vroeg of alles wel goed was en ik dacht alleen maar: wegwezen hier! Dus hup op de scooter en op weg naar werk. Ook daar deed ik alsof niets aan de hand was; het kleine gaatje in mijn broek, een schaafplek op mn kin en een hoekje van mijn tand waren nu niet echt dingen die niet te verbergen waren. Niks aan het handje dus. Tot de adrenaline zakte en ik me realiseerde dat mijn linkerhand/ duim/ pols (top, als linkshandige) toch wel een flinke pijn deed. Hij werd steeds dikker en blauwer, dus tijdens de pauze van half 10 heb ik toch maar even een collega ingeseind en kon ik meteen naar de dokter. Eenmaal daar werd ik eigenlijk zonder uberhaupt echt te kijken doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto's. Ik klaagde vooral over mijn duim (die kon amper meer bewegen), maar die hele hand was vrij beurs geworden. Eenmaal in het ziekenhuis en met de foto's achter de rug bleek mijn duim gelukkig nog helemaal heel. En nu? Ja, alles was gewoon te belasten, er zat geen breuk en wilde ik meer info dan moest ik maar weer naar de huisarts. Maargoed, daar kwam ik net vandaan. Uiteindelijk toch maar weer naar school en gewacht tot Coen klaar was (tot een uur of half 5), want scooterrijden ging me zeker even niet meer lukken. Gelukkig kon ik zo wel nog even gezellig met Eline bellen, dat was ook al weer even geleden! Zo zag mijn hand er uiteindelijk in de loop van de week uit.
Maar goed, met mijn persoonlijke fysiotherapeut, besloten we sowieso de eerste week maar af te wachten. Daarnaast kreeg Coen einde van de week steeds meer het idee dat het wel eens een breukje kon zijn dat vaak pas een week nadat je gevallen bent zichtbaar wordt. We hielden het dus maar goed in de gaten: maar echt functioneren deed die hand niet echt, ook de rest van de week niet. In de avond spraken we nog af met Lenneke en Junior en werden we getrakteerd op een BBQ night, heel gezellig! Op dinsdag maakten we er maar weer het beste van op werk. Coen was lekker op tijd klaar en kon daardoor nog gezellig gaan lunchen met Junior en Lenneke. Ik had een lange dag op werk en was daarna wel klaar met een pijnlijke hand. Op woensdag was Coen weer op tijd klaar en kon hij in de middag even gaan kiten, want ook die spullen zijn met de container ook meegegaan naar Bonaire. Dat begon heel goed, maar op een bepaald moment klapte de wind eruit. En dan? Omdat je op Bonaire eigenlijk altijd met aflandige wind kite, was dat wel een probleem, want zo makkelijk kom je dan niet terug. Gelukkig zijn ze hier op het kitestrand dus ook goed op voorbereid, dus worden op die momenten bootjes van de kiteschool ingezet om mensen te 'redden'. Dan ben je $30 lichter, maar wel weer op het droge, zoals Coen ook meemaakte. Verder kwam Lenneke nog even gezellig mee eten, zij ging later op de avond terugvliegen, dus we hebben haar toen ook gedag gezegd. Op donderdag had Coen weer beachtennis en verder worden de wekelijkse activiteiten naast nu we beide werken ook wat minder. Op vrijdag was het weer tijd voor weekend! Coen haalde me weer op met de auto (want wederom, die hand was nog niet zo'n succes) en samen zijn we een drankje op de boulevard gaan doen. In het kader van 'Doe 's gek', hebben we toen uiteindelijk spontaan een hapje en drankje gedaan bij een restaurantje uitkijkend op zee. Goed begin van het weekend zo!
Op zaterdag was het weer de degelijke klusjesdag. We hebben wat familie gebeld en hoorden toen dat de vakantie van Coen's gezin gepland is. Zij komen ons in september opzoeken, super gezellig! In de namiddag/ avond zijn we vertrokken naar het centrum, want er was Taste of Bonaire georganiseerd, een soort foodtruckfestivalletje (XS) waar je allerlei eten kon bestellen en proeven. Daarnaast was het een speciale editie, want we hadden op Bonaire bezoek van de Royal Family: Wim-lex, Maxima en Amalia waren ook van de partij! Het was dus vrij druk daar, maar Coen heeft het toch voor elkaar gekregen ze op de foto te krijgen, dus hieronder een 'zoek de royals':
Hierna was er nog een feestje, Lemonade georganiseerd ergens verderop. Maar ik kon niet meer, ik was zo moe. Die medicatie sloopt me echt, en zoveel hebben we deze dag niet eens gedaan. Ik besloot dus af te haken, Coen zette me af en ging nog even een kijkje nemen, maar maakte het ook niet te laat. Op zondag 28 janauri stond er namelijk een kitesessie gepland. Ride for the roses, een initiatief om geld op te zamelen met als goede doel kankerbestrijding had een tocht georganiseerd naar Klein Bonaire. Echter toen we er naartoe reden, zag het er allemaal niet heel feestelijk uit.
Ja, regen, regen en regen. Eenmaal aangekomen lagen er flink wat kites klaar en was er een briefing gaande over hoe en wat. Ik kreeg het al benauwd want het was duidelijk dat er heel weinig wind stond, de wind nog wel eens kon wegvallen met regen en dat er nogal wat informatie was waar Coen op moest letten (zoveel meter van de kust, niet dit, wel dat, etc.) Daarnaast was het een downwinder voor de kenners onder ons, en dat had Coen ook nog niet eerder gedaan. Al met al was ik niet groot voorstander, maar ik ging het niet doen. Uiteindelijk kregen we inderdaad tot twee maal toe een flinke bak water over ons hoofd terwijl iedereen wachtende was om te kunnen gaan. De stoere kiters die wel het water opgingen hun kites vielen even na de regen met bosjes uit de lucht door de al verwachte winddrop. Van de 17 die we er telden lagen er 16 op zee. Opnieuw oplaten ging bijna niet door de minimale wind, dus al voor ze weg waren moesten er mensen 'gered' worden. Uiteindelijk besloot Coen toch ook maar dit iets te grote avontuur nog maar even voor gezien te houden, een goede keus volgens een aantal mensen die hij hier al ontmoet had en er ook waren.
We besloten in plaats daarvan dan maar een rondje zuid te rijden. Ik had mijn camera mee, dus we hebben een aantal stops gemaakt om wat mooie plaatjes te maken terwijl de zon steeds meer tevoorschijn kwam.
Uiteindelijk zijn we bij Jibe een drankje gaan doen. Toen we eenmaal weer thuis waren kwamen Jackeline en Jop even langs, want die vertrekken binnenkort ook al en zij hadden ons huis nog niet gezien. Nadat we even bijgekletst hadden, moesten zij ook op ons tot bezoeksmuur gebombardeerde keuken wand schrijven. Hierop verzamelen we berichtjes van mensen die langs geweest zijn of die we hier ontmoet hebben voor ze weer naar huis gaan.
Na het bezoek van Jackeline en Jop gingen we richting Sebastian's, waar we pizza aten samen met Anneke. Haar ouders konden vanwege medische redenen helaas niet meer langskomen op Bonaire en ze vroeg of wij wilden met haar reservering. We hadden een fantastisch plekje en een mooie zonsondergang. We sloten de avond af met een ijsje en toen was het weekend weer voorbij.
Op maandag had Coen een erg lange dag. Hij moest tot 5 werken en daarna nog foto's maken voor de praktijk. Ik besloot dus toch maar weer een poging te wagen op de scooter, maar echt soepel gaat dat eigenlijk nog steeds niet. Ik had echter ook genoeg te doen voor de rapporten, dus ook zonder Coen hoefde ik me niet te vervelen. Op dinsdag 31 januari had Coen zijn eerste les op het MBO aan de klas. Een niet al te grote groep, leuke studenten en het beviel goed! Wel was de communicatie een beetje matig, Coen was daardoor te laat en op de verkeerde locatie. Gelukkig werd hem dat na een kort gesprekje dus ook niet meer verweten (hij is zelf namelijk niet teruggebeld) en liep het allemaal soepel. Daarna hadden we dan een nieuwe 'degelijkheids-afspraak': Coen moest een rekening openen voor zijn loon en tegelijkertijd wilden we een gezamenlijke rekening aanvragen, toch wel handig met de huur en de boodschappen enzo. Ik mocht onder werktijd even weg en gelukkig was dat vlot geregeld, binnen een week moet het allemaal rond zijn. Coen ging daarna weer mij afzetten en vervolgens ook zelf naar werk. Echter zat hem die hand van mij toch ook niet helemaal lekker, omdat er in een week nog maar weinig verbetering was. Uiteindelijk heb ik daarna toch maar de huisarts gebeld om te vragen of ik nogmaals voor foto's naar het ziekenhuis mocht (ook op aanraden van de fysiotherapeut natuurlijk), want nu zou dat breukje mogelijk inmiddels wel zichtbaar zijn. Haar reactie was toch wel teleurstellend, ik kon pas vrijdag laat in de ochtend terecht en 'het zou vast niet gebroken zijn want dan kan je het niet meer bewegen, dus het valt vast mee'. Moe werd ik er van. Ik besloot uiteindelijk me na werk met Coen te melden bij de SEH in het ziekenhuis en daar nogmaals dit verhaal te houden (+ Coen die het natuurlijk allemaal kon ondersteunen met vaktaal). Gelukkig waren ze hier wel heel behulpzaam en kon ik weer voor foto's. Even later kwam de arts terug met nieuws: geen breuk zichtbaar, maar gezien het feit dat ze eigenlijk vorige week wel hadden moeten gipsen omdat die mogelijkheid er wel was geweest (foutje, bedankt) én er nu nog geen verbetering in te zien was, raadde ze dat alsnog aan. Een weekje gips dus. Dat kon gelukkig vrij vlot gefixt worden, dus toen stond ik even later buiten met een rode arm. Ik werd wel blij van dat witte kleurtje dat tevoorschijn kwam toen mijn ring af moest. Ik ben voor mijn doen toch al aardig verkleurd!
Op woensdag mocht ik me wederom melden in het ziekenhuis tijdens werk. Dit maal was de neuroloog de gelukkige die mij op bezoek kreeg. Een andere man dan voorheen, heel vriendelijk en duidelijk ook erg kundig in zijn vak. Nadat hij me enkele vragen stelde stak hij van wal met een halve presentatie over epilepsie, vanuit waar vervolgstappen naar voren kwamen. Zo was voor hem duidelijk dat mijn anti-epileptica niet bij mij passen en dat de kans erg groot is dat mijn humeur en vermoeidheid hier vandaan komen. Ik kreeg daarom nieuwe medicatie voorgeschreven waar ik donderdag meteen mee kon beginnen, heel fijn. We maakten een afspraak over 3 weken om deze te bespreken. Daarnaast vroeg hij of ik het oké vond om een MRI te laten maken van mijn hoofd. Deze zou meer duidelijkheid kunnen geven dan de CT die al gedaan is en brengt dan de structuur van de hersenen in beeld om te kijken of daar afwijkingen als een litteken oid op zitten waardoor de epilepsie mogelijk getriggerd wordt. Tuurlijk leek mij dit een goed plan, want als je de oorzaak kan bestrijden (en een hoop medicatie minder hoeft te nemen) dan is dat natuurlijk altijd beter dan dit. Hiervoor mocht ik een afspraak maken bij de assistent, die mij vervolgens vroeg of ze mijn paspoort mocht kopieren. Ik draag eigenlijk nooit mijn paspoort bij me, zeker niet nu ik een sedula heb en mijn rijbewijs hier ook als ID prima is. Toch was een van deze niet voldoende, iets wat ik al vreemd vond. Even later bleek wel waarom: ze legde me uit dat ik binnenkort gebeld word door het ZVK (zorgverzekeringskantoor, ook wel de zorgverzekering die ik nu als inwoner van Bonaire heb) om mijn vlucht naar Aruba in te plannen, hoewel ik er wel vanuit mocht gaan dat dat altijd op zaterdag is. Aruba?! Ja, dat heb je natuurlijk op een eiland, niet alle apparatuur is zomaar aanwezig.. Dus binnenkort zit ik op een soort tripje van De Zonnebloem met het vliegtuig naar Aruba om daar mijn MRI te laten doen. Wel weer een avontuur hoor, het zou eens normaal gaan. Ik ben wel heel benieuwd! Na werk ben ik vervolgens met Coen nog teruggeweest voor mijn medicatie, dat overigens een eeuwigheid duurde. We sloten even relaxt samen de dag af op PinkBeach met een fantastische zonsondergang (en Coen vond een erg bijzonder stuk koraal...) en daarna met een burger van Stoked na een dag drukte op werk en ziekenhuis- en apotheek bezoeken. Die momentjes maken het allemaal dan wel weer goed!
Op donderdag is het voor mij standaad zwemdag: groep 5 krijgt zwemles en dus ben ik dan met mijn klas te vinden aan zee. Voor Coen een mooi moment om eens te gaan kijken, nu hij toch even vrij was. Kon hij Juf Wyke eens in actie zien. Gelukkig ben ik geen zwemjuf en werd het meeste werk voor mij gedaan, haha.
Na school was het wel eens een keertje klaar met die lange middagen en ziekenhuizen en vertrokken we vrij op tijd naar Zoutpier. Coen had een nieuwe bril gekocht die hij graag wilde testen en ik zat met mijn handje omhoog in het zonnetje over zee te kijken. Could have been worse. Even later heb ik ook nog even met opa & oma gebeld. Zij zouden eind maart met pap, Jacqueline, Willem, Marije en Amy mee naar Bonaire. Helaas is er een kink in de kabel gekomen: door een vrij onverwachtse operatie die opa moet ondergaan ergens in de komende periode, komt de vakantie eind maart te vroeg. Echt ontzettend jammer, want ik had ze heel graag laten zien waar ik nu al een poosje zit. We hebben gelukkig fijn gebeld en de gezondheid van opa is natuurlijk het allerbelangrijkst. Hopelijk gaan ze nog een tijdje mee en komt er nog eens een ander moment en anders zoek ik ze hopelijk snel weer op in Nederland! Na het snorkelen ging Coen weer richting de beachtennis en daarna zat de dag er wel weer op. Op vrijdag vierde we 101-schooldagen op school, met thema fitness, vooral veel leuke activiteiten voor de kinderen met betrekking tot bewegen. Verder ben ik met mijn gipsarmpje wat langer doorgegaan op werk aangezien de rapporten er aan komen, want Coen was nog niet klaar en moest me toch eerst nog ophalen. Eenmaal thuis begon Coen weer even aan zijn hobby in corona tijd: dj'en. Even later zou Anneke wat spullen komen lenen voor een duik met een vriend en Anouk kwam een biertje doen om het weekend in te luiden. Uiteindelijk bleef Anneke ook hangen en zaten we met onze voetjes in het zwembad te genieten van het welverdiende weekend. Na wat biertjes verplaatste de gezelligheid zich naar binnen en werden ook de lampen aangezwengeld. Daarna hebben we samen nog een frietje te halen en toen zijn we weer naar huis gegaan.
Dit weekend was eigenlijk heel fijn om even op te laden van alles wat er de afgelopen week gaande was. Gelukkig lijk ik me door het stoppen van de vorige medicatie veel beter te voelen, dus dat is top. We hebben zaterdag een lekker relaxte en slome dag gehad: klusjes in huis, even naar The Beach om te relaxen (helaas was het vrij bewolkt) en daarna nog even bezig geweest met Coen's thesis en samen een filmpje gekeken. Op zondag was dit voor mij niet veel anders, mooi tijd voor de blog! In de ochtend boodschappen, tanken en Coen ging rond half 12 met Anouk een duikje maken, voor mij wordt dat nog even niets. Daarna hebben we aan het zwembad gezellig wat gedronken met z'n 3en en genoten van het zonnige weer vandaag. Prima weekend zo! Zo, dat was een flinke klus met 1,5e arm haha, maar het staat er weer op! Het is geen klein stuk geworden, dus respect als je tot hier gekomen bent. Tot zover weer al onze belevenissen, hopelijk wordt het vanaf nu weer alleen maar beter! Liefs, Coen & Wyke
Comments