Op maandag 8 augustus was het dan zo ver: de reis naar Bonaire kon beginnen. Door mijn uitstelgedrag rondom koffers (rond middernacht zat alles er ongeveer in) moest ik in de ochtend nog even mijn weegrondje doen en nog wat spullen verplaatsen, of achterlaten voor de koffer van Coen. Daarna het laatste kopje thee in Drunen en vervolgens bracht Coen me naar Schiphol. Ruim op tijd, ik mocht vier uur van tevoren aanwezig zijn en risico van de vlucht missen wilde ik niet nemen. Om kwart voor tien waren we dus keurig bij de vertrekhal. Eenmaal daar zag ik de witte tenten met honderden mensen buiten vertrekhal 1 al staan. Shit, daar moet ik ook zijn. Voor vertrekhal 1 was zo weinig plaats voor het afzetten dat Coen de auto stilzette voor vertrekhal 2, waarna we daar mijn spullen uitlaadde en elkaar gedag zeiden.
Vol goede moed liep ik richting vertrekhal 1, maar daar bleek ik niet naar binnen te kunnen. Ik mocht binnendoor vanaf vertrekhal 2 teruglopen naar 1, iets wat beduidend sneller ging dan die rij onder de tenten. Vervolgens moest ik bij balie 5 inchecken. Of nouja, inchecken; mijn koffer afgeven. Na een minuut of twintig en wat gemopper van een medewerker over dat ik niet tussen de juiste hekjes was gaan staan, ook al stond er niemand achter me (ook goedemorgen!), was dat binnen drie minuten geregeld. Vanuit daar kon ik meteen aansluiten in de volgende rij. Pal achter de incheckbalies begon de rij voor de security check al. Rij volgen richting de roltrap, daar boven weer in de rij. Het leek wel een attractie, halverwege hing er ook een bordje: vanaf dit punt nog 25-30 minuten. Uiteindelijk was ik na een uur ook door de security. En ook daar kon ik meteen weer in de volgende rij aansluiten voor de paspoortcontroles. Met twintig minuten was ik dan eindelijk bij de gates. In totaal duurde de rijen samen dus iets meer dan anderhalf uur, dat viel me reuze mee! Hierdoor had ik tijd om vervolgens vrijwillig nog eens in de rij te gaan staan bij de Starbucks. Ook hier hadden ze wel zo'n bordje met tijdsindicatie 30 minuten mogen ophangen. En na het bestellen nog eens twintig minuten. Maar ach, ik had tijd over, wat moet je anders nog 2,5 uur doen.. Met een tosti en een frappuchino in de aanslag zocht ik mijn gate op en kon ik daar wachten tot we konden boarden. Zo vlot als dat de rijen gingen, zo sloom ging het boarden. De crew kwam erg kort voor vertrek pas aan bij de gate en boarden werd daardoor ook uitgesteld. Een halfuur later dan gepland konden we dan eindelijk het vliegtuig in. Ik zat zelf achterin, bij het raam. Naast mij zaten twee jongens waarvan ik nog steeds niet weet welke taal ze spraken, maar dat was prima, want ik vond het wel lekker om een beetje te slapen en films te kijken. Eerste stop: Aruba.
Het vliegen naar Aruba duurde zo'n acht uur. Eenmaal aangekomen moesten we allemaal het vliegtuig uit. Het vliegtuig werd getankt en schoongemaakt, omdat hier mensen in gingen stappen voor een avond/nachtvlucht naar Amsterdam, met een tussenstop op Bonaire. Zo'n uurtje later mochten we er allemaal weer in, zelfde stoel, andere rij-genoot en vertrokken we voor het laatste halfuurtje richting Bonaire. Ik zag een mooie zonsondergang vanaf Aruba, maar dat betekende wel dat ik op een donker Bonaire aan kwam.
Aangekomen op Bonaire, ofwel Flamingo Airport, mochten met een wiebelig trapje het stukje richting de luchthaven lopen. Voor de paspoortcheck stonden allerlei mensen te vragen om een QR code van de visitor entry tax. Sinds 1 juli is er een nieuwe vorm van toeristenbelasting op Bonaire ingevoerd: elke bezoeker van het eiland zonder sedula (verblijfsvergunning) moet $75 dollar betalen per bezoek aan het eiland. (Voor iedereen die mij/ons wil komen opzoeken: Good to know!) Ik had deze nog niet betaald en kreeg van enkele hulpvaardige medewerkers een wificode om de informatie op de website in te vullen. Daarna moest ik via een soort witte container naar een geïmproviseerd betaalbureau, waar ik vervolgens de tax met de pin kon afrekenen.
Na het betalen van de tax kon ik in de korte rij voor de paspoortcontrole. Hier werd me gevraagd wat ik kwam doen en hoe lang ik bleef. Toen ik vertelde dat ik hier kwam werken en de volgende dag een afspraak bij de IND had, geloofden ze het wel. Ik kreeg een stempel en kon door naar de bagageband, die nog geen 10 meter achter de paspoortcontrole was. Met vijf minuten had ik daar mijn koffer vandaan gevist en kon ik de airport verlaten.
Eenmaal buiten werd ik opgehaald door een nieuwe collega die aangeboden had mij wel even naar de woning te brengen, super fijn! Samen met een andere collega brachten ze me naar onze woning, waar ook al iemand op mij stond te wachten om de sleutel over te dragen. Het ging allemaal dus heel soepel! Toen ik eenmaal binnen was sloeg de vermoeidheid toe. Ik heb eerst een beetje door de studio lopen ijsberen en rondkijken, toen er ineens op mijn deur geklopt werd. Dezelfde jongen stond aan de deur met een rol wc-papier: hij was vergeten te checken of ik die wel had. Toen bleek dat ik voorzien was nam hij hem toch zelf maar weer mee; voor het geval dat hij het zelf eens zou vergeten.
Mijn nieuwe collega raadde me aan voor de time being een scooter te huren. Ze wist een verhuur waar ze je ook kwamen ophalen naar de verhuur toe. Die heb ik meteen die avond nog even geappt of dat voor de volgende dag mogelijk was. Daarna ben ik lekker gaan slapen, in elk geval aan het begin van de nacht. De eerste uurtjes waren heerlijk, want toen ik rond negen uur lokale tijd in bed lag, voelde het voor mij als drie uur 's nachts. Maar toen ik rond vier uur 's nachts weer wakker werd en ik het gevoel had dat het tien uur 's ochtends was, was dat een beetje jammer. Gelukkig heb ik wel nog wat uit kunnen rusten, want de volgende dag begon het leven op Bonaire echt!
Comments