Bon tardi allemaal, het was jullie vast al opgevallen dat er weinig activiteit was op deze blogsite. De reden daarvoor is best logisch, maar daar kom ik zo wel op. Ik zal eerst verder gaan waar ik gebleven was. Excuses alvast voor het enorm lange verhaal, maar er is ook ongelofelijk veel gebeurd deze twee weken.. Al weer twee weken geleden was de vrijdag mijn laatste werkdag en na het opruimen van mijn klas heb ik nog even meegeholpen met de movienight klaarzetten. De school had voor wat extra inkomsten kaartjes voor een bioscoopavond verkocht, en in verschillende klassen werden deze avond verschillende films gespeeld, waarbij de kinderen ook een broodje hotdog of snoepjes/drinken konden kopen. Ik heb dus allerlei zakjes snoep lopen vullen en daarna ben ik naar huis gegaan! Om half 6 kreeg ik al een appje van Rixt, ze stond al bij de douane! Ik heel verbaasd, want ze zou pas om 6 uur landen. Vervolgens heb ik mijn eerste ritje met Bonnie gemaakt en Rixt opgepikt. We zijn even langs mijn huis gereden, spullen afgezet en vervolgens nog even gaan kijken bij de movienight op school, zo kon Rixt ook zien waar ik werkte. Was erg leuk! Op de terugweg hebben we nog even gauw pizza gehaald bij een man die op straat staat met een pizza oven en deze thuis lekker opgegeten. Beide moe maar voldaan op tijd naar bed gegaan!
Op zaterdag waren we beide vroeg wakker, maar deden we lekker rustig aan in de ochtend. Wel reden we even richting de sportvelden, want de soep die ik gewonnen had met de bingo, kon ik daar ophalen. Verder had Rixt wat spulletjes zoals een Actioncam meegenomen uit Nederland op mijn vraag en dus voelde het weer net Sinterklaas. Rond de middag vertrokken we richting Kralendijk, we zouden namelijk een bootfeestje hebben. Helaas werd die afgelast dus zijn we naar The Beach gereden, een plek waar je gratis bedjes hebt en ze de drankjes daar ook komen brengen aan je bedje; ideaal. We hebben er lekker geluncht en gezwommen en genoten van het feit dat we beide vakantie hadden. Op zaterdagavond was er een feestje waar we even zijn wezen kijken. Het sfeertje was goed maar rond middernacht kakten we beide in en gingen we weer huiswaarts.
De zondag zag er weinig anders uit. Dit keer werd het Ocean Oasis. Hier moest je wel betalen, maar hier hadden we dan ook zo'n fantastisch twee persoons bed met handdoekjes en water. Superdeluxe dus! Hier hebben we heerlijk helemaal niets gedaan, behalve sangria drinken en relaxen, echt top. We sloten hier af met een mooie zonsondergang!
Op maandag reden we weer naar The Beach, want dat was meer dan prima bevallen. We hebben daar weer lekker lang aan het strand gelegen en aan het einde van de middag gingen we na het doen van boodschappen weer richting huis. Rixt had een gesprek gepland staan dat ze al in Nederland geregeld had, dus na haar even afgezet te hebben, had ik mooi tijd om even de was te doen bij de wasserette. Nadien besloten we via Nadia Snack terug te rijden, de lokale ' snackbar' die hier hoog staat aangeschreven. Niet een snackbar zoals we die in Nederland kennen, maar een Chinees, met allerlei verschillende vlees en visgerechten. De curry met kip was heerlijk, we aten die voor huis op en toen was het wel weer een mooie dag geweest. Op dinsdagochtend zijn we een woning wezen bekijken, omdat ik dus graag naar iets groters wil verhuizen. De woning was wel heel netjes, maar toch ook niet veel ruimtelijker dan wat ik nu heb, dus ik besloot het aanbod niet aan te nemen nog even verder te zoeken. Daarna zijn we richting Delfins resort gereden omdat Rixt daar ooit een burger gegeten had die top was, dus onze lunch was hier. We wilden daarna richting de ezels, maar het was zo warm dat we toch besloten lekker te relaxen bij wederom The Beach, het personeel kent ons inmiddels al haha. In de avond maakten we het niet te laat, want de volgende dag zouden we naar Washinton Slaagbaai park gaan. Wel gingen we samen met Kasper en Paula (mijn achterburen) nog even richting 1000 steps, om met schildpadden te snorkelen. Gelukt! De onderwatercamera deed zijn werk aardig: we hebben zeker wat schildpadden gezien!
We stonden woensdag dus vroeg op met mijn buurvrouw Anouk en een vriendin van haar, Marieke naar het Slagbaai National Park te gaan, dat is in het noorden van het eiland. Aangeraden voor dit park is een 4x4 auto en verplicht is een extra band voor het geval dat.. Hiervoor hadden we een supercoole gele jeep gehuurd (die toch iets kleiner achterin bleek te zijn dan op de foto's leek) waarmee we daar rond konden rijden. Het was wederom een warme dag, maar het park was wel heel mooi en groen met ongelofelijk veel cactussen. Uiteindelijk reden we via allerlei leuke uitzichtpunten naar de snorkelgebieden aan de noordwestkant van het eiland, om te eindigen bij Slagbaai, waar je ook nog heel mooi kon snorkelen en waar we onze goedgevulde koelbox leeg aten. Daarna was het nog wel een uur lang het heftigste stuk off road, voor we het park weer uit reden. Eenmaal thuis was het tijd voor een douche en besloten we een italiaans restaurantje op te zoeken in Kralendijk. Helaas bleek deze dicht, dus werd het een midden-oosters restaurant, waarna we een spelletje speelden in een bar en we daarna weer richting huis gingen.
Op donderdag begon de ellende, al had ik die aan het begin van de dag nog weinig door. Ja, het regende, dus onze plannen voor duiken (ivm stroming) en de ezels (een grote rotzooi) vielen af. We besloten tussen de buien door wat winkeltjes aan te doen en een bagel te gaan eten. Daar appte ik Jackeline of ze zin had om een drankje te doen bij de Kadushi Destillery in Rincon, aangezien zij daar woont. We reden dus naar de destillery, leerden over de soorten likeur (nogmaals) en deden een rondje proeven, waardoor ik nu ook alle andere smaken eens kon testen. Na wat drankjes met Jackeline op het terras tussen de buien door, reden we via Allen snack (met weer heerlijke curry) naar huis, om ons klaar te maken voor de avond. Omdat het Regatta was, was er een groot feest op het plein waar we bij een voor mij/ons al bekend groepje aansloten en mee konden dansen en drankjes konden doen. Funfact: op deze foto had ik het prima naar mijn zin, hoewel het goed kan zijn dat hij genomen is tijdens de troubles in mijn huis op dat moment.. Rond half 1 waren we er wel klaar mee en vertrokken we van het feest.
Wat we daar aantroffen, was niet oke. Mijn slot bleek gefoceerd en de deur inclusief uitgeschoven slot stonden open. Eenmaal binnen kwamen we er al gauw achter dat er een hoop spullen weg waren; laptops, laders, Rixt haar tas met paspoort, sierraden, geld en mijn nieuwe actioncam. Ik kon wel huilen. We hebben na wat verdwaasd rondlopen meteen de politie gebeld, die ons sommeerde om nergens meer aan te komen en te wachten tot ze er waren. Dat duurde uiteindelijk een uur (dus tot ongeeer 2 uur 's nachts). Eenmaal aangekomen zat er van begin af aan totaal geen schot in de zaak. Er werd een beetje rondgewandeld, wat vragen gesteld en verder werd iedere mogelijkheid tot onderzoek eigenlijk onder de noemen ' kan niet' geschoven. Toen dat op het gemak allemaal doorlopen was, was het onderhand drie uur en verlieten de agenten weer mijn woning. We deden een belletje richting Nederland en kwamen er vervolgens ook nog achter dat mijn Apple Airpods gestolen waren. Vanuit Nederland is toen vervolgens voor ons nog de politie gebeld, omdat Coen vanuit thuis die oordopjes kon lokaliseren in een huis bij het politiebureau in de buurt. Het was wel duidelijk dat niemand zin had om hier direct iets mee te gaan doen. Door de geforceerde deur en de gleuf bij het slot sliepen Rixt en ik toch niet meer, dus besloten we (met de buurman die voor in de wacht hield) rond 4 uur zelf maar richting politiebureau te gaan om de oortjes op te geven en druk uit te oefenen. We reden nog even langs het huis waar mijn oortjes zouden liggen (weird). Eenmaal daar moesten we lullen als brugman om naar binnen te mogen, want de politie was volgens de vrouw aan de intercom al op de hoogte, er moest eerst onderzoek gedaan worden en er zou dus nu toch niets gebeuren. Na lang aandringen mochten we toch naar binnen, omdat er iets nieuws was voor op de aangifte: Ik had namelijk die Airpods nog niet als vermist opgegeven. Rixt en ik gingen naar binnen, waar ik meteen apart genomen werd omdat het ' mijn' aangifte was. De agent die mijn aangifte deed nam alle tijd, ik heb onderhand nog zelf mijn aangifte moeten dicteren anders had het nog langer geduurd. Daarna heb ik hem meermaals verteld dat ik precies kon aanwijzen waar de oortjes lagen. Uiteindelijk leek hij wat meer geïnteresseerd, maar zijn shift zou rond 8 uur afgerond zijn (en zijn collega die Rixt hielp gaf al aan dat dat niet echt hun taak was, zij deden meer de aangiftes, oké dan..), dus beloofde hij me dat ze de volgende ochtend met de ochtendploeg wel even langs zouden gaan. Ze zouden mij van tevoren even bellen zodat ik de locatie van die oortjes door kon geven. Mijn inziens al veel te laat, maar het was in elk geval iets. Rond kwart voor 6 was dan eindelijk mijn aangifte bijna klaar, maar was er een spoedgeval waar alle agenten naartoe moesten. Of wij even naar huis konden gaan en voor 8 uur terug wilden komen om te tekenen, zodat dat tijdens zijn dienst kon worden afgehandeld. Tuurlijk, ff op en neer voor 1,5 uur in bed liggen deze ochtend.. Om half 8 reden we weer naar het politiebureau om onze aangiftes te tekenen en mee te nemen. Vanuit daar reden we naar de airport om navraag te doen over hoe dit moest met Rixt haar paspoort: zij zou zondag terugvliegen en het was nu vrijdagochtend. Laat Burgerzaken voor een noodpaspoort hier nu alleen van maandag tot en met donderdag open zijn. Eenmaal daar hebben we contact gezocht met iemand van de marechaussee, die ons bevestigde dat een kopie van het paspoort en de aangifte voldoende was voor het terugreizen naar Nederland. Dat heb ik vervolgens nog even nagevraagd ook bij Kenisha en haar collega’s die werken bij TUI, dus het leek er op dat we hier verder niets meer voor hoefden te regelen. We reden daarna maar even naar een lunchtentje want wakker waren we toch en we hadden onderhand ook wel trek. Ik had inmiddels mijn verhuurder ook op de hoogte gesteld en die stuurde toen een berichtje dat er iemand naar me toe zou komen. Na het eten reden we dus terug naar mijn huis en daar was Ray, om alvast te kijken wat we aan mijn deur zouden kunnen doen. De tijd tikte inmiddels vrolijk door en ik had nog steeds niets van de politie gehoord.. Toen het met niet lukte om met mijn telefoon mijn beltegoed op te waarderen, belde Coen vanuit Nederland nog eens. En, wat een verrassing, niemand was op de hoogte. Er werd een tweetal rechercheurs mijn kant op gestuurd, die geen idee hadden van mijn aangifte en waar ze precies heen moesten. Inmiddels waren de oortjes natuurlijk al weer verplaatst en ik gokte onze andere spullen ook, dus de moed zakte me al in de schoenen. Zeker toen ze even laten aan mijn deur stonden en dachten een huiszoeking te moeten doen. Nou, dat had weinig zin in mijn huis. Wel kon Coen de oortjes vanuit Nederland in de gaten houden, ze waren gekoppeld aan zijn account. Die middag kreeg hij meldingen uit Antriol, een wijk in Kralendijk. De rechtercheurs namen het gelukkig wel een stuk serieuzer en hebben op twee verschillende plekken gefouilleerd, maar helaas zonder resultaat. Gelukkig maakte Ray aan de binnenkant van de deur een schuif, waardoor we als we thuis waren in elk geval een extra slot hadden. Maar van buiten was mijn deur zo met een schroevendraaier open te maken. Eventjes lekker nog een avond weg zag ik dus niet per se zitten, daarnaast waren we ook best moe van een nacht doorhalen. Gelukkig wilden de buren wel een beetje de wacht houden als wij wat gingen eten of even weg wilden, dus dat was wel heel fijn.
Zaterdag hadden we een beetje een late opstart. Het was ook echt vies weer met veel regen. Ik merkte dat omdat er nog wel wat dure spullen in mijn huis stonden, ik niet zo makkelijk van huis durfde weg te gaan. Gelukkig bood een bekende van mij aan dat we wat spullen in een container konden zetten, dus haalden we de rest van het huis leeg en reden we daar naartoe. Het was echt flutweer, dus ook geen echt chille dag om iets te doen, dus we besloten vanuit daar maar een broodje te gaan eten in Kralendijk en wat winkeltjes te bezoeken. Toen het inmiddels namiddag was haalden we nog een ijsje en reden we terug naar mijn huis. Rixt gaf me nog een heel lief en toepasselijk cadeautje: Sisters at heart, partners in crime, letterlijk haha. Het was Rixt haar laatste avond, dus gingen we toch nog maar even de hort op, nu die spullen uit mijn huis waren voelde dat al een stuk veiliger. Ook wel heel vervelend als je een week vakantie neemt, het dan zo eindigt, vond het echt heel stom.. We gingen om het toch gezellig af te sluiten nog even richting het centrum, maar maakten het ook niet te laat, we waren beide best moe.
Op zondag werd ik vroeg wakker van een appje van Coen, de oortjes waren weer verplaatst naar een ander huis. Omdat we eerder ook al een verdacht iemand gespot hadden en een kenteken hadden opgeslagen, waren we benieuwd of we dat kenteken toevallig daar gingen vinden. Dus om half 7 zaten we in de auto om een rondje te rijden, helaas zonder resultaat. We rustten nog wat uit en reden toen naar twee woningen die ik mocht bezichtigen. Zoals al eerder gezegd wil ik graag wat ruimer gaan wonen, zeker met het oog op wanneer Coen hier ook gaat wonen, een studio is dan best klein. Het waren beide erg leuke huizen, maar ik verloor mijn hart toch wel echt aan eentje. Samen met Coen moet ik dus nog even een beslissing gaan maken. Nadat we klaar waren met bezichtigen, reden we naar ons favoriete lunchtentje voor een gezellige high tea. Rixt zou vandaag weer naar huis vertrekken en dus wilden we het ondanks alles toch gezellig afsluiten. Het was erg lekker en leuk om toch nog een beetje te genieten van het feit dat we elkaar weer gezien en gesproken hadden en ondanks alles toch best een leuke tijd gehad hadden. We deden nog wat winkeltjes aan, haalden de laatste boodschappen en namen toen nog even de tijd om in huis te kijken of Rixt alles had en op tijd richting de airport te vertrekken, want het was toch best spannend of het zonder paspoort allemaal ging lukken. Uiteindelijk waren we ruim op tijd en hebben we nog even een kopje thee gedronken voor Rixt richting de gate vertrok. En toen reed ik weer alleen terug naar huis. De vakantie was over. Nadat ik haar weggebracht had, liep ik even langs Paula en Kasper, ik mocht van hen een laptop lenen om wat zaken voor werk nog voor te bereiden. Ik heb daar eerst nog wat gedronken en daarna ben ik nog maar even aan de slag gegaan. Het was een korte nacht, want alleen was ook maar alleen en mijn deur is nog steeds niet gemaakt..
Op maandag begon het gewone leven weer, er moest weer gewerkt worden. Het was een fijne dag met de kinderen, we deden een rustige opstart. Ik had ook twee nieuwe leerlingen, dus dat was ook weer even schakelen. Zo rond half 12 waren er ook lessen van mijn onderwijsassistent en godsdienstles, dus keek ik eens op mijn telefoon. Mijn whatsapp was ontploft. Wat bleek nu; Coen had weer verplaatsingen ontvangen van de oortjes, maar die maakte iedere keer hetzelfde rondje, wat duidde op iemand die werkte bij een van de watertaxi’s die dat rondje maakte. Mijn twee buurjongens Kasper en Duncan waren richting het restaurantje gereden waar deze boot ongeveer lag om te kijken of ze iemand konden spotten met die oortjes. Het pad was zo opvallend, dat er uiteindelijk maar één persoon aangewezen kon worden. Dit hebben we vervolgens ook weer doorgestuurd naar de recherche, maar de rechercheur waarmee wij in contact stonden had op maandag een vrije dag en zou het op dinsdag met de officier bespreken.. Uiteindelijk wisten mijn collega’s op school zelfs nog een naam te koppelen aan deze man dus was eigenlijk al het politiewerk al gedaan. Het was dus afwachten wat de officier de volgende dag zou gaan zeggen. Ik ging in de namiddag richting huis en dronk daar wat drankjes met mijn buren die het hele verhaal van de andere kant nog eens konden vertellen. Hopelijk zit er dus wat schot in de zaak, moe en voldaan ging ik dus richting bed. Hoewel slapen momenteel echt een issue is deed ik toch maar een poging, het leek de goede kant op te gaan. Maar wat er de volgende ochtend aantrof (of eigenlijk; niet aantrof) hield ik niet voor mogelijk. Ik liep met mijn scooterhelm op mijn hoofd en mijn tas op mijn rug de deur uit en stond binnen drie stappen als verstijfd. Mijn scooter stond niet meer op de plek waar ik hem op het stuurslot en aan de ketting had gelegd.. Het duurde even voor ik mij realiseerde dat deze dus blijkbaar ook gestolen was. Ik stond echt aan de grond genageld. Alle scooters stonden er nog, alleen die van mij was nergens te bekennen. Sterker nog; alle scooters stonden er nog terwijl er twee niet eens op stuurslot en aan de ketting zaten.. Nou, toen had ik het liefst per direct een ticket naar Nederland geboekt om hier weg te wezen. Gelukkig kwam Paula ook net naar buiten en die ving me op. Ik belde de politie, want wederom moest ik aangifte gaan doen. Wat ik met name heel naar vond aan deze actie was dat zowel de inbraak als de diefstal van de scooter precies mij betrof en mijn andere buren geen spullen kwijt waren. Nu is dat voor hen heel fijn, maar ineens voelde het als een aanslag op mij. Wat deed ik verkeerd? Waarom moesten ze mij precies hebben, of was het toeval? Ik stelde school op de hoogte dat ik op de politie wachtte en een collega (diens ouders bedrijf waarbij zij ook werkt in de beveiligingssystemen en forensische evidence zitten) kwam ook naar mij toe ter ondersteuning. Toen de politie arriveerde verliep het contact al heel vreemd. Beide bleven in een lopende auto zitten en deden niet de moeite om zich voor te stellen of mij op mijn gemak te stellen, heel bijzonder. Er werd vanuit de auto een en ander opgeschreven en mij tevens verweten dat we met die oordopjes gisteren de politie niet hadden gebeld, want dan waren ze erheen gegaan. Ik kreeg dus eigenlijk alleen maar op mijn kop terwijl ik er bij stond als een emotioneel wrak (en we overigens van de rechercheur gewoon te horen kregen dat we geduld moesten hebben tot dinsdag, dus wist ik veel dat ik moest bellen..). Uiteindelijk reed de politie richting het bureau en vonden mijn collega en haar collega’s van werk ook dat het wel eens tijd werd dat er wat zou gebeuren, dus zochten zij vanuit hun netwerk ook eens contact met wat mensen, met het resultaat dat we naar het bureau mochten komen. Eenmaal daar moesten we wachten tot de rechercheur waarmee ik contact had uit zijn overleg was met de officier (dat was in elk geval een goed teken!) en daarna kon ik met hem in gesprek over zowel wat de oortjes gedaan hadden, als de diefstal van mijn scooter vandaag. Hij beloofde me dat er vandaag geacteerd zou worden op hetgeen wat wij aan data verzameld hadden van de man met mijn oordopjes. Toen gebeurde het volgende ondenkbare. Een politieagent opende onze verhoorkamer om een doosje Apple Airpods af te geven, deze waren net gebracht door een man die nu aan de balie stond. Mijn klomp brak echt. Mijn verhoor/gesprek werd dus kort maar krachtig afgebroken zodat de rechercheur met deze man in gesprek kon. Lang verhaal kort: hij vertelde ze zondag leeg te hebben gevonden, ze thuis te hebben opgeladen en toen zag dat ze gekoppeld waren aan een ander account, ze vervolgens maandag de hele dag zonder te gebruiken mee naar werk te hebben genomen (waardoor wij die locaties konden tracken) en toen dinsdag ze kwam brengen op het bureau. Ik vond het een erg ongeloofwaardig verhaal, wat overigens niet betekent dat deze man de inbraak gepleegd heeft (wie weet heeft hij ze gekocht of gekregen van iemand), maar de politie niet, dus alles wat we hadden loopt nu dood.. Uiteindelijk ben ik toch maar naar werk gegaan, maar dat ging alles behalve soepel, ik bleef maar malen over wie het zo op mij gemunt heeft (als dat dan zo is..) en ik voelde me gewoon heel naar omdat ik me zo onveilig voelde. Na schooltijd had ik ook nog een vergadering waar ik mijn aandacht helemaal niet bij kon houden. Eenmaal thuis boden Kasper en Paula me aan om mee te eten, wat heel lief was. Daarna ben ik maar in bed gaan liggen met mijn lampen aan en heb ik een poging gedaan tot slapen, maar dat was niet zo succesvol. Woensdag was het weer vroeg ochtend, want ik moest wel gewoon werken. Na schooltijd had ik ook nog Papiamentucursus. Collega’s hadden al gezegd dat ik die anders misschien beter kon overslaan, maar ik wilde ook gewoon niet naar huis toe. Het was ergens wel fijn om de afleiding te hebben, maar ik had er maar weinig puf voor. Ook had ik nog niets van mijn aangifte gehoord van mijn scooter, dus deed ik maar weer een rondje politiebureau. Daar lag volgens de baliemedewerker niets klaar, dus werden er weer gegevens opgenomen en werd er beloofd dat ik als de aangifte klaar lag ik een telefoontje kreeg. En, zo zei die mevrouw, dan komen ze hem wel langsbrengen want dan hoef je niet weer langs te komen. Zij had me deze week inmiddels natuurlijk ook al vier keer gezien. Eenmaal thuis hebben we weer met de buren buiten gezeten en wat drankjes gedaan, echt fijn om zo toch wat afleiding te hebben. Ik keek uit naar morgen, want dan zou mijn verhuurder langskomen en bezig gaan met het slot, dacht ik.. Donderdag was gelukkig een niet zo zware dag omdat we ook al zwemles hadden en de pastoor kwam. Halverwege de dag appte ik mijn verhuurder om te vragen hoe het ervoor stond. Ik hoopte vanavond zo erg dat ik lekker kon slapen. Het antwoord was daarom best teleurstellend, er waren spullen besteld en als die binnen waren zou de monteur het komen fixen. Ik was zo moe, teleurgesteld en emotioneel dat ik de klas uit gegaan heb en mijn hart bij een collega ben gaan luchten. Gelukkig heb ik een hele lieve onderwijsassistent die even voor mij kon overnemen. Op dit soort momenten is het gewoon heel vervelend dat je hier zit zonder familie of beste vrienden of mensen waarbij je terecht kan. Hoewel heel veel mensen willen helpen, aanbieden dat ik bij hen kan slapen, dat ik ze te allen tijde mag bellen etc. Toch is het niet hetzelfde natuurlijk. In een gevoel van onmacht heb ik een bericht gestuurd dat er toch op z’n minst iets moest gebeuren aan die gleuf tussen mijn deur en ik kreeg terug dat ze ergens mee bezig waren. Na schooltijd was ik erg benieuwd en heb ik kennisgemaakt met mijn verhuurder. De strip op de deur ging vandaag nog niet lukken (frustraties alom) en ze zouden het morgen echt komen maken. Gelukkig had ik wel weer afleiding, want ik ging met de buren samen een hamburger eten in het centrum. Bij thuiskomst toch maar weer een poging tot slapen en hopen en duimen dat dit echt de laatste dag zou zijn. Op vrijdag was ik helemaal gaar van een week met amper slaap en heb ik het op school een beetje makkelijk voor mezelf gemaakt. Toetsen, zelfstandig werken op chromebooks en eventjes herhalen in plaats van nieuwe lesstof (sowieso geen overbodige luxe merk ik!). Het was fijn om zo af te sluiten.De kinderen hadden wel meegekregen dat mijn scooter gestolen was, en vonden het ook wel zielig voor me. De hele kast hangt vol tekeningen, super lief. Na school besloot ik toch maar weer eens de politie te bellen, ik had nog steeds geen aangifte. Daar werd ik te woord gestaan door een mevrouw die me doodleuk vertelde dat de agent die mij daarbij moest helpen pas op zondagmiddag om 16:00 weer begon en nu weekend had, dus dat ik dan maar moest terugbellen. Een aangifte van een half kantje over een verdwenen scooter duurt dus dadelijk praktisch een week.. Toen was het gelukkig tijd voor weekend en reed ik richting huis. Bij aankomst nog geen strip op mijn deur, weer een teleurstelling. Ik appte vervolgens mijn verhuurder wat de bedoeling was en hoe laat ie erop zat, maar bij geen reactie probeerde ik het bij degene die hier vaak de klusjes komt doen, hij gaf aan dat hij in de namiddag dit zou fixen. Finally! Toen hij hiermee bezig was, kwam Jackeline naar mij toe om samen naar de Snack in Rincon te gaan. Ze is pas verhuisd van Rincon naar Kralendijk en dit was een mooie afsluiter. Helaas krioelde het daar van de vliegjes, dus reden we uiteindelijk terug naar mijn huis om daar aan de picknicktafel ons eten verder op te eten. Eenmaal daar werd ik gebeld door de politie. De agent die mijn zaak opgenomen had vertelde me dat mijn aangifte vanaf morgen te tekenen zou zijn op het bureau, fijn! En: de strip zat nu wel op de deur! Ik was echt heel erg blij, eindelijk zicht op een goede nacht.. Terug op het thuisfront werd ik tevens gebeld door de Jackeline en ik besloten met Paula en Kasper nog even een drankje te gaan doen bij Duncan, mijn andere buurman die nu aan het werk was. Dat was erg gezellig. Bij thuiskomst kregen we nog even bezoek van de ezels en toen wilde ik op tijd mijn bedje in om wat uren in te halen.
Een belachelijk lange week dus met zoveel gaande dat ik hoop dat het de komende weken weer iets rustiger is. En een blog typen via je telefoon is geen succes, gelukkig kan ik via werk weer op een laptop werken. Voor nu ga ik lekker genieten van mijn weekend en het feit dat ik zonder teveel stress weer de deur uit kan (denk ik), dus ayo en tot de volgende, hopelijk wat vrolijkere, blog!
Comments